In 1984 brak er een interne machtsstrijd uit binnen de Centrumpartij (CP). Dit leidde tot de royering van Tweede Kamerlid Hans Janmaat in oktober van dat jaar. Enkele ontevreden leden van de CP uit het kamp van Janmaat richtten op 7 november 1984 een nieuwe partij op: de Centrumdemocraten (CD). Janmaat sloot zich al snel bij deze partij aan. De CD plaatste zich in dezelfde lijn als de CP, ook zij noemde zich “niet links niet rechts” en zei hiermee de zogenoemde ‘centrumstroming’ aan te hangen.

In zekere zin zette de CD de gevoerde koers van de CP voort, beiden uitten sterke kritiek op het gevoerde immigratiebeleid. Voor de CD stond het stoppen van immigratie centraal. De botsing van culturen die volgens de CD voortkwam uit het toelaten van immigranten speelde in hun ogen criminaliteit in de hand. Daarnaast had de toenemende bevolkingsdruk negatieve invloed op de heersende woningnood en werkeloosheid. Dit leverde volgens de partij grote problemen op voor de ‘eigen’ Nederlandse bevolking. De situatie werd nog schrijnender, zo stelt de CD, doordat de regering zogenaamde ‘positieve discriminatie’ toepaste; oftewel, het bevoordelen van immigranten ten nadele van de eigen bevolking.

De nationalistische inborst van de partij, in combinatie met het harde anti-immigratiebeleid en de vergelijkbare ideologie in relatie tot de CP, leverde de partij bij de overige partijen al snel het stempel ‘fascistisch’ op. Na een moeizame start bij de verkiezingen van 1986, bemachtigde de partij bij de Tweede Kamerverkiezingen van 6 september 1989 één Kamerzetel. Hierna zette de electorale opmars van de partij door. In maart 1994 was de partij succesvol bij de gemeenteraadsverkiezingen en die lijn zette zij voort door in mei bij de Kamerverkiezingen 3 zetels te behalen.

Affiche CD Tweede Kamerverkiezingen 1986. DNPP